മരണം ഒരു വിളിക്കാത്ത വിരുന്നകാരനെ പോലെ ആണ് ...
അത് ഇഷ്ടങ്ങള്‍ക്ക് അവധി നല്‍കി ..
നഷ്ടങ്ങള്‍ക്ക് അക്കം കൂട്ടി ...
നമ്മെ കടന്നു പോകും ...
അവന്റെ വേര്പാട് വലിയ ഒരു സംഭവം ആയീ ആര്‍ക്കും തോന്നില്ല....
എങ്കിലും എന്റെ കണ്ണുകള്‍ അറിയാതെ ആ ഓര്‍മയില്‍ നനഞ്ഞു...
പാതി മയക്കത്തിലും എന്റെ കാലൊച്ചക്കുവേണ്ടി
അവന്‍ കാത്തിരുന്നിട്ടുണ്ടാകും ..?
വീടിലേക്ക്‌ അംഗമായീ കൂട്ടിയ ആളെ
അവശതയുടെ അന്ത്യത്തിലും ആ കണ്ണുകള്‍ തിരഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകും..?
കഴിഞ്ഞ അവധിക്കാലം തീര്‍ത്തു അവനോട് യാത്ര പറഞ്ഞു പോരുമ്പോള്‍......
സ്നേഹത്തോടെ യുള്ള അവന്റെ ആ നോട്ടം......
അടുത്ത തവണ നീ വരുമ്പോള്‍ എന്നെ കാണില്ല എന്നതായിരുന്നോ......?
കുട്ടപ്പന്റെ വേര്പാട് ഓര്‍ത്തു വെക്കാന്‍
അവന്‍ തന്ന അനേകം നിമിഷങ്ങളിലേക്ക് എനെ കൊണ്ട് പോയീ ....
അടുത്തേക്ക് വിളിക്കുമ്പോള്‍ അനുസരണക്കേടോടെ ഓടി മാറുന്ന അവന്‍ ....
അവനെ പിടിക്കാന്‍ പിറകെ ഓടുന്ന.....എന്നെ തോല്‍പ്പിച്ചു...
ഞാന്‍ ജയിച്ചു എന്ന ഭാവത്തോടെ സ്വയം കൂട്ടിലേക്ക് കയറുന്ന..അവന്റെ
കുട്ടി കുറുമ്പ് ...
അങ്ങനെ അങ്ങനെ...ഒരുപാട് കുസൃതികള്‍....
ആവന്റെ നന്ദി നിറഞ്ഞ നോട്ടവും...
ഞാന്‍ ഓരോ വട്ടം യാത്ര ചൊല്ലി ഇറങ്ങുമ്പോഴും എന്നെ യാത്ര ആക്കാന്‍
പടിവരെ ഉള്ള വരവും എന്തോ മറന്നത് പോലെ ഉള്ള അവന്റെ നില്‍പ്പും ആണ്
എന്റെ മനസ്സില്‍ ...
No comments:
Post a Comment
“ഇവിടെ വന്നു പോകുന്നു എങ്കില്‍
എന്റെ ബ്ലോഗില്‍ എനിക്കൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന്
അറിയാന്‍ ഒരു അഭിപ്രായം പറഞ്ഞു കൂടെ ..?