ഇന്നെലെ ഞാന് കുറച്ചു നേരം ഇരുന്നു ആലോചിച്ചു ഏതാണ് മനസ്സില് നിന്നും മായാത്ത മഴയുടെ മുഖം? .......സുഖമുള്ള നൊമ്പരം എന്ന് മഴയെ കുറിച്ചു കവികള് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്......എന്തായാലും നൊമ്പരങ്ങള് അടറന്നു വീഴാന് വെമ്പി നില്ക്കുന്ന ഈ മനസ്സില് മഴയെങ്കിലും അല്പം സുഖമുള്ള ഒരു ഓര്മയായി തീരട്ടെ .............
കുന്നിന്റെ മുകളിലേക്ക് ,പൂത്തു നില്ക്കുന്ന മേയ്ഫ്ലോവാര് മരങ്ങള് നിവര്ത്തിയ റോഡിലൂടെ ആദ്യമായി പതുക്കെ കയറിപോകുമ്പോള് ഒരിക്കലും ഒരു തിരിച്ചിറക്കം മനസ്സില് കടന്നു വന്നിരുന്നില്ല ........ അന്നും മഴപെയ്തിരുന്നു.........അനുസരണയില്ലാത്ത വികൃതി കുട്ടിയെപ്പോലെ അന്നാ മഴ യും കാറ്റും എന്റെ കുടയ്ക്ക് വേണ്ടി ചിനുങ്ങികൊണ്ടിരുന്നു ......
കുന്നിന് മുകളിലെ മഴ പ്രണയിനി കള്ക്ക് മാത്രം വേണ്ടി ആരോ സമര്പ്പിക്കുന്നതാണ് എന്ന് പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട് ..........കെമിസ്ട്രി ലാബിന്റെ പൊട്ടിയ ജനല് പാളികളിലൂടെ അകത്തേക്ക് കയറാന് വെന്പുന്ന ആ മഴയ്ക്ക് ഒരു കൌമാര കാരന്റെ മനസ്സു ശരിക്കും അറിയമായിരുന്നിരിക്കണം........കാന്റീനിലെ ദിവാകരേട്ടന് നന്നായി പാടുമായിരുന്നു.....നേര്ത്ത ചാറ്റല് മഴക്കിടെ ദിവാകരേട്ടന്റെ ശബ്ദം ലൈബ്രറിയിലെ വടക്കേമൂലയിലെ ചാരുബെഞ്ച്ജിലേക്ക് ഒഴുകി എത്തിയിരുന്നു........ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും സുന്ദരമായ നിമിഷങ്ങളില് ഒന്നിലയിരിക്കണം ഞാന് അപ്പോള്......അന്ന് കാറ്റാടി മരങ്ങള്ക്കിടയിലൂടെ പൊഴിഞ്ഞു വീണിരുന്ന ആ മഴത്തുള്ളികള് ആണോ എന്നെ ഇപ്പോള് ഈ ഊഷര ഭൂമിയില് നിന്നും ആ കുന്നിന് മുകളിലേക്ക് വലിച്ചുകൊണ്ടപോകുന്നത്?.......അറിയില്ല...പക്ഷെ......ശീതീകരിച്ച ഈ മുറിക്കുള്ളില് എന്റെ മനസ്സില് ഇപ്പോള് ആ കുന്നിന് ചെരിവും അവിടത്തെ ഉറവവറ്റാത്ത സൌഹൃദങ്ങള് ഉം മാത്രമെ ഉള്ളൂ.............എന്റെ മനസ്സിലെ നൊമ്പരത്തിന്റെ മഴ ഈ കുന്നിന്ചെരിവിലെ റോഡിലാണ് പൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്നത്.........മാര്ച്ച് മാസത്തിന്റെ അവസാന നാളുകളിലെപ്പോഴോ കൂട്ടം തെറ്റി വന്ന ആ മഴ...... ഒരു പക്ഷെ ആ മഴയ്ക്ക് അറിയമായി ഇരുന്നിരിക്കും ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകളില് അപ്പോള് യാത്രാമൊഴിയുടെ നേര്ത്ത തുള്ളികള് ഊറി കൂടുകയായിരുന്നു എന്ന് ...........അന്ന് നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ ആ കലാലയത്തിന്റെ പടിയിറങ്ങുമ്പോള് വരണ്ട മണ്ണിലേക്ക് പെയ്തിറങ്ങിയ ആ വേനല് മഴയുടെ ഗന്ധം ഒരിക്കലും.......ഒരിക്കലും......മനസ്സില് നിന്നും മായ്ച്ചുകളയാന് കഴിയില്ല .........അന്ന് പതിയെ പതിയെ ആ കുന്നിറങ്ങുമ്പോള് പിറകോട്ടു തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോള് കണ്ടത്......ദൂരെ ....ദൂരെ...ചക്രവാളത്തിനു അടുത്ത് എന്നോണം വിദൂരതയിലേക്ക് മിഴികള് പാകി നില്ക്കുന്ന ആ ആല്മരം മാത്രമായിരുന്നു.....എന്തോ എന്റെ കണ്ണുകള് ഇപ്പോള് പതിയെ നിറയുന്നത് .... അതും ഞാന് അറിയുന്നു.....
No comments:
Post a Comment
“ഇവിടെ വന്നു പോകുന്നു എങ്കില്
എന്റെ ബ്ലോഗില് എനിക്കൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന്
അറിയാന് ഒരു അഭിപ്രായം പറഞ്ഞു കൂടെ ..?